به اشتراک بگذاريد:
ساز ویلن
(بر گرفته از کتاب مبانی موسیقی-نوشته کیوان جعفری نژاد.سروین حزین)
...
ویلن کوچکترین ساز خانواده زهی-آرشه ای محسوب می شود که دارای زیرترین گستره ی صوتی در این ساز ها می باشد. ساخت ویلن در ایتالیا و توسط خاندان های استرادیواری، گوارنری و آماتی در سده های هفدهم و هجدهم به اوج خود رسید.
کوک سیم های این ساز به ترتیب از زیر به بم عبارت است از: می (سیم اول)، لا (سیم دوم)، ر (سیم سوم)، سل (سیم چهارم).
این نت ها را در اصطلاح سیم های دست باز ویلن می نامند که در آن سیم ها به وسیله انگشتان لمس نمی شوند. گستره ی سیم های زیر و بم در ویلن توسط انگشتان دست چپ تولید می شود. نوازنده با فشردن نقاط مختلف سیم بر دسته ی ساز، طول قسمت نوسان کننده سیم را تغییر داده و به این ترتیب زیر و بم صدای حاصل را دگرگون می کند.
وسعت صوتی ویلن حدود چهار اکتاو می باشد که قادر است تمام فواصل کروماتیک را ایجاد کند. نت ویلن را با کلید سل می نویسند.
تکنیک های گوناگون در نواختن سازهای زهی موجب به وجود آمدن جلوه های صوتی متنوعی توسط این سازها می شود. متداول ترین این تکنیک ها عبارتند از:
ویبراسیون (Vibrato): معمولا ویبراسیون در ساز های زهی به وسیله حرکت لرزشی دست چپ در هنگام انگشت گذاری ایجاد می شود. این حرکت صدایی لرزان و بیانگر ایجاد می کند که با تغییرات جرئی در زیر و بمی بسامد اصلی، به صدا گرما و غنا می بخشد.
فلاژوله (Flageolet): با لمس نقاط معینی از سیم و کشیدن آرشه، صدایی زیر و سوت مانند یا همان اصوات هارمونیک ایجاد می شود.
اصطلاحات و تکنیک های مربوط به آرشه کشی (Bowing):
لگاتو (Legato): گروهی از نت های مختلف که توسط خط اتصال به همدیگر وصل می شوند و در یک حرکت آرشه (راست یا چپ) نواخته می شوند که جلوه ای نرم و به هم پیوسته دارد.
دتاشه (Detache): آرشه کشی به صورتی که هر نت با آرشه مجزا نواخته شود.
نت های متوالی به صورت دتاشه می توانند با حالت صاف و یکنواخت یا با تاکید بر جدا بودن نت ها (مثلا به وسیله آکسان) اجرا شوند. نشانه خاصی برای استفاده از آرشه ی دتاشه غیر از عدم وجود خط اتصال وجود ندارد.
مارتله (Martele): مارتله در لغت به معنای چکشی است ولی این معنی می تواند گمراه کننده باشد چون در واقع آرشه به سیم ضرب نمی زند، بلکه از روی آن شروع می کند و چسبیده می ماند. به بیان دیگر حرکت سریع و ناگهانی آرشه که در انتهای هر ضربه مکث می کند را مارتله می گویند.
استاکاتو (Staccato): نواختن نت ها به صورت بریده و مقطع را استاکاتو می گویند، علامت آن یک نقطه است که بالا یا پایین نت قرار می گیرد.
اسپیکاتو (Spiccato): ضربه ای سبک در وسط آرشه است که در آن آرشه روی سیم می پرد، در واقع آرشه ی پریده ی جدا را اسپیکاتو می نامند. علامت آن مانند استاکاتو است. اسپیکاتوی سریع را سوتیه (Soutille) می گویند.
ترمولو (Termolo): در این تکنیک نوازنده با حرکت های ریز و تند آرشه بر سیم، صدایی را به سرعت تکرار می کند. این تکنیک در دینامیک قوی سبب حس تنش و اضطرای می شود و در دینامیک ملایم، صدایی سوسوزن و لرزان را ایجاد می کند.
برای دریافت هر گونه اطلاعات از دنیای وسیع موسیقی و همچنین آشنایی با بهترین آموزشگاه های موسیقی شرق تهران به سایت مرجع موسیقی ملل مراجعه فرمایید.
ویلن, ساز ویلن, زهی آرشه ای, ساز, آماتی, گوارنری, استرادیواری, کوک, نت, زیر و بم, نوازنده, وسعت صوتی, اکتاو, کروماتیک, فواصل کروماتیک, نت ویلن, کلید سل, سازهای زهی, ویبراسیون, فلاژوله, آرشه, اصوات هارمونیک, آرشه کشی, لگاتو, خط اتصال, دتاشه, آکسان, مارتله, استاکاتو, اسپیکاتو, سوتیه, ترمولو, دینامیک, بهترین آموزشگاه های موسیقی شرق تهران, بهترین آموزشگاه های موسیقی, آموزشگاه موسیقی, مرجع موسیقی ملل, موسیقی ملل, موسیقی, دسته ی ساز, نوسان, سیم ساز
نوشتن يک نظر