به اشتراک بگذاريد:
ساز سُرنا
(بر گرفته از کتاب مبانی موسیقی-نوشته کیوان جعفری نژاد.سروین حزین)
این ساز جزء ساز دو زبانه (قمیش مضاعف) محسوب می شود و دارای هفت سوراخ صوتی و یک سوراخ مخصوص شست است. سرنا معمولا با همراهی دهل (ساز کوبه ای) نواخته می شود.
سرنا را می توان تنها ساز بومی یا محلی به شمار آورد که با تغییراتی اندک در اکثر مناطق ایران متدوال است. در لرستان به آن ساز و دهل؛ در مازندران سرنا یا زرنا، در مسجد سلیمان کوچیده و در خراسان نیز معمولا زورنا یا زورنه نامیده می شود. این ساز در نواحی کردستان، بندرعباس، آذربایجان، شهرکرد و سیستان نیز رایج است.
سرنا به جشن ها و مراسم عروسی اختصاص دارد و رقص های بومی را همراهی می کند. اما استثنا در بلوچستان در برخی از مراسم مانند مولود یا مالد و پیرپتر – که می توان آن ها را با مراسمی که دراویش در خانقاه ها دارند، مقایسه نمود – به کار می رود. از نوازندگان معروف سرنا می توان به شامیرزا مرادی اشاره کرد.
در نواختن سرنا از تکنیک نفس برگردان استفاده می شود. این تکنیک به نوازنده امکان می دهد بتواند موسیقی را بدون مکث و به صورت ممتد اجرا کند. در نفس برگردان، آخرین مقدار هوا در محفظه‌ی دهان ذخیره می شود و همزمان با خروج آن، نوازنده از طریق بینی، شش های خود را از هوا پر می کند.
برای دریافت هر گونه اطلاعات از دنیای وسیع موسیقی و همچنین آشنایی با بهترین آموزشگاه های موسیقی غرب تهران به سایت مرجع موسیقی ملل مراجعه فرمایید.
ساز دو زبانه, قمیش مضاعف, سوراخ صوتی, سرنا, دهل, ساز کوبه ای, ساز بومی, زرنا, زورنا, زورنه, رقص های بومی, شامیرزا مرادی, تکنیک نفس برگردان, موسیقی, بهترین آموزشگاه های موسیقی غرب تهران, بهترین آموزشگاه های موسیقی, آموزشگاه موسیقی, مرجع موسیقی ملل, موسیقی ملل
نوشتن يک نظر