سازهای کوبه ای بدون پوست یا ایدیوفون

سازهای ایدیوفون مثل زنگ و زنگوله، سازهای تکانشی، سازهای سایشی، زایلوفون و نیز طبل‌های ساخته شده از تنهٔ درخت از متداول‌ترین سازها در آفریقا هستند.



 بیشتر این سازها با ضربه زدن یا تکان‌دادن نواخته می‌شوند. اما برخی نیز با خراشیدن، سایش، زخمه‌زدن یا کوبش بر زمین به صدا در می‌آیند. این سازها اغلب زیر و بم مشخص ندارند؛ مانند سازهای تکانشی، زنگ و کوبه‌های سنگی، شماری از آنها نیز مانند زایلوفون و مبیرا (mbira)، یا شستی (thumb piano) - سازهائی کوک‌شده می باشند.
زایلوفون‌ها در آفریقا دارای اهمیتی ویژه هستند. آنها به‌صورت تکنواز، در گروه‌های کوچک همنواز و در گروه‌هایی شامل ده تا بیش از سی نوازنده مورد استفاده قرار می گیرند. قوم چوپی (Chopi) ساکن جنوب‌شرقی آفریقا، با گروه‌های بزرگ زایلوفون‌نوازش، شامل زایلوفون‌هایی با اندازه‌های مختلف از زایلوفون سوپرانو گرفته تا زایلوفون نوازش، شامل زایلوفون‌هایی با اندازه‌های مختلف از زایلوفون سوپرانو گرفته تا زایلوفون باس، در خور توجه می باشد. در بخش‌هایی از آفریقا، زایلوفونی بزرگ همزمان توسط چند تن نواخته می‌شود. زایلوفون‌ها دارای ده تا بیست باریکهٔ چوبی هستند که گاه تشدیدکننده‌هایی ساخته شده از نوعی کدو به آنها متصل می باشد. اغلب بر حفره‌های داخل تشدیدکننده بافه‌هایی شبیه تار عنکبوت کشیده شده تا صداهای وزوز مانندی که مطلوب موسیقی آفریقایی است به وجود آید.
مبیرا (که سانسا (sansa)، کالیمبا (Kalimba)، یا شستی نیز نامیده می‌شود) سازی بومی آفریقا و ایدیوفونی است که می‌تواند ملودی‌هائی پُرتزئین را به اجرا در بیاورد. از هشت تا بیش از سی زبانهٔ ساخته شده از فلز یا بامبو به صفحه یا جعبهٔ تشدید این ساز متصل است. این زبانه‌ها با انگشتان شست یا نشانهٔ زخمه زده می‌شوند. نوای مبیرا اغلب با جرنگ‌جرنگ زنگوله‌ها یا تکه‌های فلزی که به تشدیدکنندهٔ آن متصل می‌شوند غنای بیشتری می‌یابد. آوازخوانان، اغلب آوازشان را با نواختن مبیرا همراهی می‌کنند.
از دیگر سازهای کوبه ای بدون نواک معین می توان از طبل کوچک (ساید درام)، طبل بزرگ (باس درام)، سنج، تمبورین (دایره زنگی)، گانگ (تَم-تَم)، مثلث (تری انگل) قاشقک (کاستانیت) نام برد.



, , , , , , , , , , , , , ,

نوشتن يک نظر

نام :*
رایانامه:
متن نظر:*
تصویر امنیتی:*